Ale dlaczego to wszystko jest lekko dziwne? Spotkanie z Jerzym Radziwiłowiczem

rozmazani bohaterowie spotkania/fot. autor bloga

W ostatnim tygodniu działo się sporo. Wręczono Paszporty Polityki, spadł spory śnieg, wydano kilka książek i okazało się, że wyprzedaż w internetowej witrynie sklepu Matras trwa dalej. Ale najważniejsze ( tydzień temu, ale naprawdę nie było kiedy się tym zająć, a lepiej późno itd.) było spotkanie z ... Jerzym Radziwiłowiczem! W piątek, jedenastego stycznia, w krakowskiej PWST.

Pan Jerzy jest jednym z moich ulubionych aktorów i mówię o tym wszem i wobec. Jego głosu mogłabym słuchać godzinami (gdyby maniakalnie nagrywał audiobooki mogłoby się okazać, że zrezygnowałabym z tradycyjnych książek).  Dlatego gdy ukazał się wywiad – rzeka z tym aktorem, niekoniecznie traktujący o samym występowaniu na scenie czy w filmie, to tak długo męczyłam M., aż w końcu mi go kupił. Niestety, przez głupie (tzn. generalnie mądre, ale w niektórych wypadkach głupie) postanowienie nierozpoczynania kolejnej książki bez skończenia następnej, Wszystko jest lekko dziwne czeka na swoją kolej. Ale do rzeczy.

trochę mniej rozmazani/fot. autor bloga

Spotkanie tłumów nie przyciągnęło, ale może to i dobrze, bo atmosfera była kameralna. Pytania od prowadzącej przeplatały się z tymi od uczestników, co poprawiło dynamikę spotkania. Gościem wraz z panem Radziwiłowiczem był autor wywiadu, czyli Łukasz Maciejewski. Wiadomo jednak, że główną uwagę przyciągał Jerzy Radziwiłowicz. Mówił dużo lub nie – zależy czy pytanie „siadło”. Ale zawsze mówił mądrze i ciekawie – o pracy aktora, o roli psychoanalityka, o stosunku do seriali, w których gra, o prawie aktora do wypowiedzi na temat ważny społecznie (w kontekście sprawy „Pokłosia” i Macieja Stuhra), o Teatrze Narodowym w Kaniach i, przede wszystkim, razem z panem Maciejewskim, o pracy nad książką. 

trudne życie autora/ fot. autor bloga

Po wypowiedziach obu panów i po przeczytanych już recenzjach widać, że Jerzy Radziwiłowicz wydaje się być rozmówcą ciekawym, choć trudnym i wymagającym. Żeby dowiedzieć się więcej, muszę w końcu sięgnąć po książkę, na którą już wyczekującym wzrokiem spoglądam. A gdyby tak wyszedł audiobook (choć generalnie wielkim fanem audiobooków nie jestem) i nie trzeba by było sobie wyobrażać, jak pan Jerzy mówi zapisane na papierze kwestie. Ech…. 

owoce trudnego życia autora/fot. autor bloga